Toulouse 2012

I got scholarship from France and going to Toulouse for 1 month “stage” in Children’s Hospital.

I bought the ticket in Turkish airlines; I have appartement there on M. station Arenes, very gentle man-our host-coordinator in Toulouse arranged it for me, for very cheap; there is metro, bus, tram, train station, so u can go everywhere.view from my balcony

I had one huge problem: imagine I have my big red suitcase, and I don’t have keys, keys r left in a hospital, so I have to go there pick up my keys only after that I can go to appart., it seemed impossible for me; I had to go to airport i-center and to say that I arrived, cos CampusFrance who organizes everything for  their “boursiers”, they were waiting for me and had some public transport tickets and info for me. so I was thinking that I will leave my luggage there, will go to hospital, take keys, than back to airport take my luggage and to flat.

but also one part of my mind or heart had thought-what if Mr.”our host-coordinator and just very gentle man” (who is on vacation ,out of France) had asked some of his friends to pick me up in airport! oh and i’m leaving area and see people meeting each other–and one boy with paper written- Ekaterina Kutsia–son of Mr.”OHCAJVGM” 🙂 it was just perfect.

So here am I again in Toulouse–this city–I don’t know I somehow was attracted by it from the very  beginning when my teacher of French language told me that as I will be pediatrician I have to go to Toulouse, because there they have very good Hopital des Enfants. Than I started to search about this city, it was 2008..and i liked it more and more, was studying “hard” French, met some guy from Toulouse on www, so I had some French practice…

and I made it, I went there to that Hopital on 2009 and now again as a pediatrician already 🙂

Was so lucky that arrived during festival “Toulouse d’été” http://www.toulousedete.org/

First open air free concert I attended was on Daurade (place on river-side, I discovered this place only now and loved it!) PAUSE D’ÉTÉ AVEC… SAMUEL GEFFROY TRIO, MARDI,31 JUILLET 2012 – 18H30

 WEN QUARTET , PIZZICA(musique traditionnelle), EZZA(musique touareg), Vrak Trio(jazz europeen), Dayazell (musique medievales) and the very last for me was Orlando (chansons surnaturelles)

I also tried Zumba there one afternoon and it was exactly what I was waiting-we were dancing without stop about 1.5 h; it’s latin-dance-aerobics, very good entertainment and exercise.

I had guest from Spain, we visited La Maison de la Violette (Violet is somehow symbol of Toulouse, they made everything from it: from parfumes, soaps, to liquer and wine; we had une promenade by boat (Baladine) on river Garonne and chanel-Canal Du Midi.

well many interesting things happened there during this 1 month, I can’t tell you all 😉 but I really loved it and I love this city, and besides that was my second visit (so unusual that I go to the same city twice!) and I discovered many new places, I still have some things to discover;

so maybe till next time Toulouse or  A +  😉 🙂

p.s. ohh last day I must write and show it; well last days were sad for me, cos i was leaving city which i love, which i’m not sure if loves me back , it was cloudy, time after time small showers, I went to find my friend’s place,I had to leave on his door “sac”, I missed right turn, so I walked a lot , I knew I was somewhere near but couldn’t find this small street! got so angry on myself,on weather, on the idea!, decided to go back and suddenly I found it!! :))))so I don’t know maybe i got lost because I shouldn’t had to go there and leave this sac or it was just extreme-u have to do it, but it won’t be easy! so it was challenge and I made  I made it well!!! 🙂 but no medal or congrats or some gift for it 😦 nothing…I was still leaving the city and I was still alone.

Mr. “OHCAJVGM” will arrive at 2pm to take me to airport, so I have time, I went to city-center, walked little bit on Daurade, Capitole, pont neuf, river-side….

oh there was cow parade on capitole :)))

just few weeks before going to Toulouse I wrote to me friend ” now, i’m preparing for Toulouse, France, can u imagine i’m going there again 🙂 to “my city” i love Toulouse, I don’t know why, maybe on second time I will realize that i don’t love it and it was only my imagination, but will see.I will stay there during whole August, and in the middle of September I hope i will…”

so now after 1 week of leaving Toulouse I can say that I still have the same feelings ….

ohh and one thing so pity that I will miss Charlie Winston in Tlse 😦

there are still so many things to see near Toulouse

Oscar et la Dame Rose

Je suis tellement immpressioné  et agité ,je sais pas en quelle langue écrire, je bien voudrais faire ça en français mais en anglais ça sera plus compréhensible pour tout le monde.

Alors c’était le film – Oscar et la dame Rose

Oscar et la dame rose est un roman d’Éric-Emmanuel Schmitt

Éric-Emmanuel Schmitt, né le 28 mars 1960 à Sainte-Foy-lès-Lyon en France, est un dramaturge, nouvelliste, romancier et réalisateur franco-belge.

 

 

 

 

 

 

 

 

It’s my first time that I liked movie after reading book first. Usually, U know how it happens: when u read book, you are like metteur en scène=director, and during reading in your mind you are making movie from it, you see very clearly every scene, every episode, every personage, and it’s wonderful, you enjoy your creation, you like your movie very much!

But than happens what?!: you see somewhere the movie made on this book, made by some director, but it is already illusion and creation of mind of that someone, someone else=director!, it’s not your “fruit d’imagination “, it is “fruit d’imagination” of director of the movie, usually it’s far not similar to your “movie”, that’s why you don’t like it.

But today happened different thing: I read few days ago this book of Éric-Emmanuel Schmitt- Oscar and the Lady in Pink, I liked book, really, very much, it was fun , but same time very very sad, and i even cry in the end ( i read it in the clinic, time was about 4-5AM).

When i got back home that morning, i read in internet about Schmitt, i was wondering if he is a doctor or was a patient..but couldn’t find anything like this.Then I discovered that there is a movie made by this roman, i found it, and downloaded, so today , after next night shift, i had time and watched it, almost all the movie my eyes were full of liquid and therefore my nose too. I loved it! great movie on great story.

One idea came to my head but don’t know how to realize or should I or not?: I suddenly remembered one doctor who is head of onco-haematology department in my clinic, she is nice woman, good doctor.yeah, i just remembered her, and i wonder if she has seen or read this story.

 

Oscar, a 10-year-old boy, is staying in the children’s hospital. Neither the doctors nor his parents dare speak the truth about his illness. Only Rose, the

grumpy woman who delivers his pizzas, talks straight to him. To take his mind off things, Rose suggests playing a game with Oscar: They make believe

that each day from now on counts for 10 years. Through this, she offers him a whole life in the space of a few days. To encourage him to open up, she

also suggests that he should write to God. In his letters, Oscar admits to his pain, his worries, and talks of his joys, his first love, the passing of time. A

unique friendship grows between Oscar and Rose. Neither of them have any idea just how much this complicity will change their destiny.

INTERVIEW WITH ERIC-EMMANUEL SCHMITT

What memories to do you have of creating OSCAR AND THE LADY IN PINK?

OSCAR was an unexpected and runaway success. Unexpected because it deals with a taboo subject; that of a child’s illness, and inexorably, his death. In writing it – for an internal necessity – I said to myself: “If there’s a book of mine that the public could turn down, it’s this one. ” Yet it was the complete opposite. OSCAR AND THE LADY IN PINK totally changed my career. I became a popular author. This tale went to people’s hearts. The first to read it were doctors who bought it by the dozen to give to their personnel in clinics or to certain patients. Unusually, this non-medical book received an award from the Academy of Medicine, the Hamburger prize, which considered that OSCAR AND THE LADY IN PINK contributed to the humanization of the hospital and helped understand the position of the sick person. The second path of its success was with the young. Children of Oscar’s age, 10 years old, started to read it and recommend it to each other, then gave it to their parents and grand-parents. As a result, the book became trans-generational. It stayed for 160 weeks on the best-seller list. And it has been translated into some 40 languages and is being continually reprinted.

p.s I am searching this book to read online in french language, if anyone can help.. :)thanks

p.p.s. I think I don’t have to write any wise things here, just read it and see the movie and you will have your impressions and wise ideas about 🙂

p.p.p.s. take care of yourself

We all need someone to love, someone to share with, someone to write letters to

Toulouse map (ანუ ჩემი გზა)

ან კიდე ერთი ანუ “my way” :))) 😛

ყოველ დილას ვიღვიძებდი ტრიპოდ B-ს  ოთახში დაახლ. 8 საათზე, გამოვდიოდი შოკოლადის შხაპ-გელით შეიარაღებული და შევდიოდი საშხაპეში, რომელიც დერეფნის ბოლოში იყო, დერეფანში როგორც წესი სიჩუმე იყო, კაცისშვილის(ერთად იწერება ხო ეს სიტყვა?) ჭაჭანება არ იყო, გამოვფხიზლდებოდი და სრულიად “ფრეში” ვბრუნდბეოდი ოთახ #    ში, წყალს ავადუღებდი და ჩაის დავლევდი კრუასანთან (თუ მქონდა ამის ფუფუნება) ან რაიმე ხილს გეახლებოდით, ან იოგურტს… მერე კარადის კარებს გამოვაღებდი და_რა ჩავიიცვა?, მერე მეორე კარს_ფეხზე რა ჩავიცვა?, ბოლოს ჩავიცვამდი, მსუბუქი მაკიაჟი, თმა , ჩანთის ჩალაგება_ფონენდოსკოპი, ბლოკნოტი, კალამი, ფული, კაღტ პასტელ ტისეო (ტისეოს ბარათი)(რისი საშუალებითაც ესე კომფორტულად ვმგავრობდი ტულუზის ავტობუსებსა და მეტროში). ფანჯარას ოდნავ ღიას ვტოვებ და ჟალუზებს ბოლომდე ვხურავ (შუადღეზე აქ მზე ადგება და სულ გამიხურებს ოთახს) გავდივარ, იმედია არაფერი მრჩება, კარებს ვკეტავ, გასაღებს ვიდებ, კარებს ვამოწმებ ხო კარგად ჩავკეტე.

ჩემგან პირდაპირ აქ ჩამოვიდოდი :

თუმცა მე ძირითადად აი აქედან გამოვდიოდი დილას :

 

 

 

 

 

 

მერე კი ამ მარშუტს გავდიოდი მეტრო სადგურ_ faculté de pharmacie_მდე, დაახლ. 4 წუთი ჭირდებოდა,

საკმაოდ ღრმა სადგურია, გავატარებდი ჩემს ტისეოს, ბოლოსკენ უფრო გავზარმაცდი და ლიფტით ჩავდიოდი ხოლმე :))

ამ სადგურზე სულ სიჩუმე იყო დილას, და თითო-ოროლა სტუდენტი ან სტუდენტკა იდგა, “მეძინება”-თვალებით, მალევე მოკუსკუსდებოდა ჩემი კოხტა-კომპწია მატьარებელი და იწყებოდა გრძელი გზა.

 

 

 

გავდიოდი  სადგურებს: Ligne B:

Rangueil, Saouzelong (თავიდან ყველაზე ძნელად წარმოსათქმელი :)), La station Saint-Agne – SNCF, Empalot (რომელსაც დამპალოს ვეძახდით, უბანი მართლაც ასეთი იყო, თავიდან აქდან დავდიოდით აუზზე, საკმაო მანძილი უნდა გაგვევლო ამ უბანში, რომელიც ძირითადად არაბებით იყო დასახლებული და საკმაოოოდ საშიში იყო!), Saint-Michel – Marcel-Langer (ერთ-ერთი ყველაზე გრძელი დასახელება და შესაბამისად ბოლომდე არ ვიმახსოვრებდი და არც არაფერია მასთან დაკავშირებული), Palais-de-Justice (ნელ-ნელა გავდივართ სანტღ-ვილ-ში)

აქ არ ამოვდივართ რა თქმა უნდა, ვაგრძელებთ გზას, წინ კიდე დიდი გზაა 🙂

 

 

 

 

 

 

Carmes, (უკვე ფაქტიურად ცენტრში ვართ), François-Verdier (მე მიყვარს ეს სადგური, ჩემი სუბიექტური პატარა მიზეზი მაქვს)(აქედან შეგიძლიათ გაეშუროთ და ნახოთ monuments de combattants მემორიალია გრანდიოზული და იქიდან დაუყვეთ ლამაზ “ალეას” ,აქეთ-იქითაც გაიხედეთ ლამაზი აპარტამენტის ტიპის სახლებია , რამოდენიმე წუთში ჩახვალთ “გღანდ ღონდ”-თან, სკვერია ძალიან ლამაზი და აქვეა ეს კიოსკი, სადაც პერიოდულად ცეკვები იმართება ხოლმე

აქედანვე გადახვალთ მეორე ბაღში _ ჟაღდან დე პლანტ (ბოტანიკური ბაღი) და მესამე_ ჟარდან ღუაიალ 🙂 (მიყვარს ეს სამივე ადგილი ძალიან!!!!)

აქაც არ ვჩერდები და არ ჩამოვდივარ რა თქმა უნდა, ხო არ მითქვამს სად მივდივარ?_ Hôpital de Purpan(ოპიტალ დე პურპან).

შემდეგი სადგურია_  Jean-Jaurès, აქ ვტობებ მატარებელს, ამოვდივარ , ხაზი უნდა შევიცვალო _B ხაზიდან  A ხაზზე, აქაც ტისეოს კარტას ვატარებ და

 

Capitole  , Esquirol (ბოლო ორი ცენტრია, ისევე როგორ ჟან-ჟოღე , აქ შეგიძლიათ ჩამოხვიდეთ ან უფრო ამოხვიდეთ და ისეირნოთ), Saint-Cyprien – République(ამასა და ესკიღოლს შორის მდინარე გარონია), შემდეგი სადგური _Patte-d’Oie

(ცოტა რომ გავერკვიე მერე აქ ჩამოვდიოდი ხოლმე) მანამდე კი შემდეგ  სადგურ _ Arènes და აქ ავტობუსს ველოდბოდი, რომელიც ზუსტად წინასწარ განსაზღვრულ დროს მოდიოდა (განრიგი იქვე გაჩერებაზე იყო გამოკრული).

პატ-დუა-დან 14 ნომერი ავტობუსით დავდიოდი, აღენიდან კი  66-ით მგონი აღარ მახსოვს, მოკლედ გატენილი იყო ხოლმე ავიდოდი ,მძღოლი ფორმაში გამოწყობილი სიმპატიური მამაკაცი ან ქალი მოგესალმებოდა ღიმილით_შენც ბონჟუღ და ტისეოს გაატრებდი, ჩემს გაჩერებას რო ვუახლოვდებოდი სპეციალური ღილაკით ვაცნობებდი მძღოლს, რომ შემდეგზე ჩავდივარ :)) (აღეტ ან დემანდ-ანუ გაჩერება მოთხოვნით იყო).

გუგლ მაფით ზუსტად გავიარე დღეს ეს მარშუტი, აი პატ-დ’უა-ზე სად ვიდექი ხოლმე :

აი აქ რომ გაჩერება დგას, მანდ ვიდექი 🙂

ჩემს უკან კი კაფე იყო, სადაც ერთი-ორი კაცი საუზმობდა

ესეც ფანტანი თუ რაღაც მონუმენტი იქვე, პატ-დ’უას მოედანზე 🙂

და ესეც 14 ნომერი ავტობუსი :

კიდევ ბევრი მაქვს დასაწერი

იმდენი რამე მოხდა მე კი არაფერი დამიწერია, ეს  იმიტომ რომ არც ვიცი უნდა დამეწერა თუ არა, მაგრამ დავწერ

19ში არაფორმალური break up მქონდა მონ შეღისთან ; მაგრამ მგონი თვითონ ამას ვერ მიხვდა იმიტომ რომ ისევ აგრძელებს ჩემთან კომუნიკაციას თანაც ისე თითქოს break up არც მომხდარა, მეც რაღაც სხვანაირად წარმომედგინა ეს ფინალი, ტირილით ჩემს ოთახს ზღვად ვაქცევ–მეთქი ,მაგრამ ჯერ ერთი ცრემლიც არ დამცდენია, უცნაურია, ვერ ვგრძნობ ალბათ, ან მართლაც არ მომხადარა–თქო break up ჯერ; მოკლედ არ ვიცი,მაგრამ ფაქტია რომ 19ში საუბრისას გავარკვიე, რომ “მა პюს”უკვე იმიტომ აღარ მეძახის, რომ მგონი ეს აღარ მუშაობსო უკვე :(, ეს ისე მეწყინა აი საშინლად, ეს “მა პюს” ჩემთვის ძალიან ბევრს ნიშნავდა! და უცებ ამას ხაზი გადაუსვა და გაანადგურა მისივე შემქნელმა, ეს ტრაგედიაა!

ასევე ჩემდა გასაკვირად და უჩვეულოდ ყველა (მეტ–ნაკლებად) ნაცნობს მოვსდე break up ამბავი;ზოგს ჩემდა გასაკვირად გაუხარდა––უიჰ რა კარგია ბოლო–ბოლო დაგვიბრუნდი, და ფრანგულ ღრუბლებში არ იფრენ და არც იქ გაგვიფრინდებიო; ზოგი მითანაგრძნობდა და ცდილობდა ჩემი გუნება–განწყობის ამაღლებას (თუმცა დიდად დაქვეითებული არც ყოფილა); თუმცა 2მა ჩემა საუკეთესო მეგობარმა ჯერ არაფერი იცის, დრო არ მქონია მათთან დავმჯდარიყავი და მომეყოლა და საერთოდაც დიდად არც აინტერესებთ ალბათ ეს ძალიან გაწელილი და არც ისე აზრიანი ამბავი. ესე რომ ისევ ნახევრად უცნობებთან მირჩევნია გულის გადაშლა ვინც ძალიან ყურადღებით მოგისმენს და სერიოზულად მოეკიდება ამას (ნუ ვიდს მაინც აკეთებენ ასეთს)

––––––––––––––

გამოფენაზე წასასვლელად ვემზადებოდი,რომლის შემდეგაც ფრანკოფონები ფრანკოფონიულ კონცერტზე მივდიოდით ვაკის პარკში, ბევრი ვიფიქრე მაღლებზე ჩამეცვა თუ დაბლებზედა მაინც დაბლები ჩავიცვი (მერე ვინანე, ამ საღამოს 5იოდე წუთი იყო როცა ძალიან კარგად უნდა ვყოფილიყავი გამოპრანჭული და კარგი შთაბეჭდილება მომეხდინა, მე კი ბალეტკები მეცვა და ჯინსები 😦 ),მოკლედ კიბეებზე ავდიოდი,მე თავიდანვე შევამჩნიე,მაგრამ კიბის ბოლოში ასვლამდე არ შევიმჩნიე, არც გადაგვიკოცნია (გადაკოცნაზე გამახსენდა მოგვიანებით იმავე საღამოს ლო’ჯო––ფრანგული ეთნო–ფოლკ ჯგუფის კონცერტზე ვიყავით, ძალიან რითმული და ენერგიული საღამო გამოვიდა, რომ დამთავრდა თავი ვერ შევიკავე და კომპლიენტები ვუთხარი ჯგუფის წევრებს, ეს ქალი გამოიწია და გადამკოცნა ორივე ლოყაზე და მომიკითხა კარგად ისე რომ ძველი ნაცნობი მეგონა, ძალიან სასიამოვნო იყო) ერთმანეთი ისე მოვიკითხეთ  როგორც მეასეხარისხოვანმა ნაცნობებმა :(, ალბათ მხოლოდ ეს იყო გულის სატკენი…

––––––––––––––

2 ივლისი, ამ დღისთვის დიდი ხნით ადრე მოვემზადე ანუ მოსაწვევები შევუკვეთე და მივიღე კიდეც; ფრანკოფონიის კვირეულის ბოლო დღეა––გრანდიოზული კონცერტი მეტეხი პალასში Akpé Motionდა Alain Brunet მონაწილეობით; ალენ ბღუნე მესაყვირე (ტრომპეტისტი); მოკლედ ძალიან ცნობილი ჯაზ–სამყაროში; ძალიან დიდი ხანია უკრავს საყვირზე; Akpé Motion კი ახალგაზრდა ჯგუფია_დრამერი პასკალ ბუტეღენი და გიტარისტი და მომღერალი რომენ სიმერეი არიან დამფუძნებლები ამ ჯგუფის. Akpé ტოგოს დიალექტზე მადლობას ნიშნავს , Motion  კი მოძრაობას. ამ ორი ძალიან საინტერესო ადამიანისთვის მოგზაურობა არის შთაგონების წყარო; ეხლა რაც შეეხება მათი მუსიკა რა ჟანრისაა, ძნელია ამის თქმა არის ჯაზი რა თქმა უნდა,მაგრამ არა კლასიკური ჯაზი, არის როკის და ელექტრონული მუსიკის ელემენტებიც; მოკლედ როგორც ვთქვი მოგზაურობისას ახდენენ იმპროვიზებას, საკმაო ხანი დაჰყვეს აშშ–ში , აფრიკაში, ავსტრალიაში

ჰოდა ეხლა მართალია სულ რაღაც 2 დღით (რაც ძალიან მოკლე იყო––პასკალის თქმით) თბილისში იმყოფებოდნენ და აქაურობა და აქაური პუბლიკა ძალიან მოეწონათ, და ისევ პასკალის თქმითვე იმედოვნებენ რომ ისევ ჩამოვლენ . საღამო ძალიან მომეწონა _ ძალიან ახლოს ვიჯექი ყველა ამ მუსიკალურ საკრავთან და მუსიკოსთან, ფაქტიურად სცენაზე ვიყავი და მონაწილე, ეს საოცარი შეგრძნებაა ,მთლიანად იძირები მათთან ერთად ამ მუსიკაში და შენი თითოეული კუნთი ყვება მუსიკის რითმებს!

ხო დამავიწყდა მეთქვა კონცერტში ასევე მონაწილეობდა მაია ბარათაშვილი, ერიკ ფურნიე (საფრანგეთის ელჩი საქართველოში,რომელიც საყვირზე უკრავს და ცეკვავს :)))და გადასარევი კაცია), მეორე ნახევარში თბილისის ბიგ–ბენდი და ქართველი მომღერლები;

ბოლოს ღომენს,იზაბელს, ალენს და პასკალს გამოველაპარაკეთ და სურათებიც გადავიღეთ ერთად, ძალიან კარგი ტიპები არიან და რაც მთავარია ვარსკვლავური სენი არ აქვთ შეყრილი , ყველანი თანასწორნი ვიყავით 🙂

მე მგონი ფლირტი მქონდა რომენთან :)))))

გამოსვლისას bonne soirée  mesdemoiselles გვისურვეს აკპე–ს ბიჭებმა და წამოვედით ხმაურიანად კაფე ფლაუერისკენ :)))) მოკლედ ძალიან გიჟნარევი სუაღე გვქონდა მე, პიქს, ქლეღს და ანნანოს მეტეხამდე და მეტეხის შემდეგაც

შინ მშვიდობით მივედით, დიახ, თუ ვინმეს აინტერესებს 🙂

p.s. ესეც ვიდეო, რომელიც მე ჩემი აპარატით გადავიღე ამ საღამოზე

le spectacle!

გასული წლის 25 სექტემბერს მორიგი წერილი მომივიდა ფრანგული კულტურის ცენტრიდან, რომელიც მატყობინებდა : Le CCF A. Dumas propose des ateliers théâtre gratuits, ouverts à tous,
animés par une jeune enseignante française. (ანუ უფასო თეატრალური ატელიე), დიუმას ნებისმიერი დონის მოსწავლეს შეეძლო მონაწილეობის მიღება, ეს ფრანგული ენის სწავლების ერთგვარი მეთოდია,ამასთანავე შესანიშნავი გასართობია––გყავს ახალგაზრდა რეჟისორი, თქვენ თამაშობთ სხვადასხვა ეტიუდებს, თანაც ყველაფერი ეს ფრანგულად.რა უნდა იყოს ამაზე კარგი?!

ნუ მაგრამ მე რა თქმა უნდა ჩემი fucking სამსახურის გამო არ ჩავეწერე, ჩემი რამოდენიმე ჯგუფელი ჩაეწერა და ყოველ კვირას ვისმენდი მათგან საინტერესო მომენტებს ამ რეპეტიცია–გაკვეთილებიდან

ნადია ახალგაზრდა გოგოა, მასზე ბევრი არაფერი ვიცი, სულ 1–2ჯერ ვნახე,მაგრამ ძალიან უშუალო, გახსნილი,მხიარული ფრანგი გოგონაა.

მოკლედ ხანგრძლივი მუშაობის შემდეგ დადგა პრემიერის დღეები_ 22 და 23 ივნისი;

რა თქმა უნდა ვესწრებოდი მაყურებლის როლში;

დაახლ. 10 პატარა პიესეტა იყო, სხვადასხვა ჟანრის, იყო კომედია,იყო დრამა, მელოდრამა,მონოლოგი, კომედია!

მსახიობი რა თქმა უნდა არც ერთი არ იყო, არც ფრანგულში გრძნობდა ყველა თავს იდეალურად,მაგრამ ყველა ისე გახსნილი, თვაისუფალი და როლში ბოლომდე შეჭრილი იყო! ეს ალბათ ნადიას დამსახურებაა , რომ მათში ჩაბუდებული,მიძინებული  არტისტი გააღვიძა და გააცოცხლა; შეძლებისდაგვარად კოსტუმირებული იყო;

თეატრალურ კრიტიკოსად არ გამოვდგები თუმცა მაინც ვიტყვი: პირველი ძალიან არ მომეწონა, მომბეზრდა სანამ ფინალამდე მივიდოდა თუმცა ფინალი ძალიან აზრიანად სასაცილო იყო და შეძლებისდაგვარად დამავიწყა მოსაბეზრებელი დასაწყისი.

ოჯახური ეტიუდიც მომეწონა 2 წყვილის_ცოლები ქმრები, შვილი; კაცს ფეხბურთის ყურება უნდა  ქალს არა, შვილს საღამოს კლუბში გართობა უნდა და თხოვს მშობლებს გაუშვან სამეცადინოდ; ქმრებს მობეზრდებათ ცოლებთან კამათი და უნდათ აქედან გაიქცნენ და სადმე გაერთონ––მანქანის შეკეთების მიზნით ტოვებენ სახლს; ცოლები მარტო დარჩნენ და ჭორაობენ, ამათაც მობეზრდებათ სახლში და წავლენ; ბოლო სცენა––ყელანი ღამის კლუბის სხვადასხვა კუთხეში ძიგძიგებენ ანუ ყველანი აქ არიან––ბავშვები,რომლებიც თითქოს მძიმე გამოცდისთვის მოსამზადებლად გაუშვეს, ქმრები რომლებიც გარაჟში “მაზუთიან’ სამუშაოს ასრულებენ და ცოლები,რომლებიც თითქოს სამზარეულოში ყავას სვამენ :))))

ჩემი ჯგუფელები 2 წამყვან და მე ვიტყოდი ნომინაცია “საუკეთესო დრამა–კომედიური წარმოდგენა” თამაშობდნენ _ le mariage და panique a bord de l’avion; პირველში იყვნენ მეჯვარეები( les femmes fatales!) , მეორეში კი ოჯახი––პატარა ნუციკო, დედა–კლეღი და მამა–ვიქტორ–––პიქს :)), ეს უკანასკნელი აუცილებლად უნდა გამოვყო: ასეთი გარდასახვა ლა ფამ ფატალიდან ესეთ ცხელ კაცში ! საოცარი იყო! ყოჩაღ პიქს! ნუ სპექტაკლის შემდეგ ყველა ქალს უნდოდა ამ საოცარ ქმართან  და საყავრელთან ეპოზიორა და სამახსოვრო ფოტო გადაეღო,ნუ მე რა თქმა უნად პირველი ვიყავი!!! :)))

ჰოდა რას მოვაყოლე ამხელა ამბავი იმას რომ ჩემი fucking job–ის გამო მე ესეც გამოვტოვე! 😦

……….

bon anniversaire ანუ დაბადების დღის ფრანგული მილოცვა

მოკლედ ხვალ ჩვენი პღოფესოღის დაბადების დღეა (გასაიდუმლოებული)

თუმცა ჩვენ რისი ზე–ავანსეს ჯგუფის ბიჭები ვართ, რომ არ გაგვეგო როდის აქვს ჩვენს შეღ პროფ.–ს დაბ.დღე

და უკვე რამდენი ხანია დავგეგმეთ სიურპრიზი, რომელიც დღეს დაგეგმილისამებრ წარმატებით განვახორციელეთ

ოპერაცია : ბონ ანივეღსეღ

თარიღი : 6 თებერვალი, შაბათი

დაწყების დრო : 17:30 სთ

შეხვედრის ადგილი : გუდიაშვილის ქუჩა,

მონაწილეობდნენ: კლეღ, პიქსი, ენცო, მე–კატო, ანნანო (მეორე ა–ზე მახვილით), ეტატუნი, ლიკა, ნუცა; ასევე_ ბექა, თამთა და სხვანი (მე მაპატიეთ სახელების არასრული ნუსხისთვის)

სამიზნე : პროფ. თ.ე. (კოდური სახელწოდება _ “გურუ” )

მთავარი საგანი : ითი’ს ტორტი

მოქმედების კულმინაცია : სანტღ კულტუღელ ფღანსე ალექსანდღ დუმა

მოკლედ შევიკრიბეთ ნაწილი, ავედით და გამოვიტანეთ წინასწარ შეკვეთილი ჩვენი ტორტი ისეთი დიზაინით როგორიც გვინდოდა, ნუ ძალიან საყვარელი იყო (უკვე იყო),აი თვითონაც ნახავთ

ჰოდა, სასმისებიც შევიძინეთ და შეთქმულების რამოდენიმე მონაწილე ამ “იარაღებით” გავმაგრდით ეტატუნის სამფლობელოში–საჯარო ბიბლიოში; დანარჩენები კი გავუშვით გაკვეთილზე წესისამებრ.

დაგეგმილისამებრ შევიპარეთ დუმაში, მოვამზადეთ ჩვენი კოპწია ტორტი და დავაკაკუნეთ, დაკაკუნებაზე იქ შუქი ჩაქვრა(ნუ ცოტა დრეც მამენტ, რაღაც გაუგებრობა მოხდა–კურიოზი ფატქიურად), ტორტზე მაშხალები აინთო და შევიდააა

ნუ როგორც ამბობენ პროფ.ს ფერი შეეცვალა––მოულოდნელობისაგან და სიხარულისგან

ანუ სურპრიზი შედგა ბიჭებო, გიხაროდენ, თქვენ მაგრები ხართ

თან ისეთი მაგრები ვართ , რომ როგორც პროფმა გვისურვა სწორედ იქ შევიკრიბებით ყველანი ერთად!!!